Jill Rogers & Crying Time (US) tiltle: Many World Theory music: Country - Americana release date: april 07, 2023 promotion: KG Music Press info artist: Jill Rogers and Crying Time © Rootsville 2023

Kwantummechanica en countrymuziek gaan meestal niet hand in hand, maar Jill Rogers en Crying Time zijn niet jouw typische countrymuziekspelers. Zangeres Jill Rogers legt het titelnummer uit, "Many Worlds Theory" - "Er is een idee in de kwantummechanica dat op elk beslissingspunt waar meer dan één uitkomst beschikbaar is, alle uitkomsten plaatsvinden in werelden die parallel bestaan." In het lied mijmert de verteller over wat er zou zijn gebeurd als een avond in de plaatselijke bar anders was verlopen, of als zij en haar inmiddels verdwenen romantische partner andere vakantieplannen hadden gemaakt, of als ze haar gedachten gewoon voor zichzelf had gehouden. Dat nummer en het centrale idee, de veelheid aan verhalen over wat had kunnen zijn, dienen als een lens voor de andere nummers op het album - dat ze allemaal mogelijkheden zijn in een of andere wereld.

De band is een vaste waarde in de levendige countrymuziekscene van de Bay Area. Ze werken al 10 jaar samen en repeteren wekelijks om de bandchemie te perfectioneren en hun geluid te verfijnen. Alle bandleden zijn doordrenkt van vintage country-opnames en hebben jarenlang de geluiden, songwriting en stilistische conventies van het genre in zich opgenomen. Deze invloeden komen door in hun originele liedjes, die vertrouwd en trouw klinken in het nog steeds kloppende hart van klassieke country, maar zonder zich over te geven aan uitgesleten clichés.

In de scene bekend als een muzikantenband, beschikken ze over een ijzersterke ritmesectie die hard swingt maar ook met grote ingetogenheid speelt. Drummer Tim Rowe en leadgitarist Myles Boisen hebben wortels in experimentele en geïmproviseerde muziek. Boisen heeft ook tientallen jaren ervaring als sessiemuzikant en platenproducent in alle muziekstijlen. Ondertussen verbreedde Rowe zijn muzikale carrière met afstudeerstudies gericht op Amerikaanse populaire muziek, waarbij hij zich concentreerde op countrymuziek uit het midden van de 20e eeuw. Bassist Russell Kiel speelt al jaren in lokale bands en is een veelgevraagde speler.

Hij kreeg een opleiding in bluegrass, folk, swing, countrymuziek en deed geluid in het Freight and Salvage Coffeehouse, een van de favoriete locaties in het westen voor rondreizende rootsmuzikanten. Violist Tony Marcus is een veteraan in de Bay Area-scene en heeft met iedereen in het western swing- en folkcircuit gespeeld, waaronder The Cheap Suit Serenaders, de retro strijkersband van R. Crumb. Rogers staat bekend om haar onberispelijke stem, de emotionele diepten die ze bereikt en de stijl en verbuiging die ze uit haar werk in de jazz haalt. De originele nummers van de band duwen het countrygenre verder dan zijn wortels met drie akkoorden, met teksten die duidelijk spreken over complexe emotionele grond. De aftrap van het album, 'Bird Song', beschrijft het gevoel gevangen te zitten in een stervende relatie, terwijl net buiten het raam iets heel anders mogelijk is.

Is het niet heerlijk als de blauwe vogel zingt /Telling me sweetly how to spread my wings / Het zal beter zijn nu ze belooft / Open je hart voor wat morgen brengt. Rogers schreef de meeste van de 13 nummers op het album, waarbij Boisen een levendige polka bijdroeg ("I Only Cry When I'm Drinkin'"), en Marcus een western swing-instrumentaal ("Devil in the Details"). Er is ook een bluegrass-cover van Del McCoury, "More Frequent Than Once In A While", en een minder bekende Willie Nelson-cover, "You Left Me A Long Time Ago", die de band verandert in een Tex-Mex-nummer.

“The Mess (That Used To Be Me)” werd in 2019 als single uitgebracht, maar de versie op dit album is grimmiger met een viezere gitaar en meer overgave. Rogers vertelt ons dat "Speedwell" uitgroeide van een klein, met de vinger geplukt akoestisch gitaarnummer tot een meer volledig gerealiseerd stuk, angstaanjagend humeurig met gelaagde akoestische, elektrische, 12-snarige en pedal steel gitaartracks. De band nodigde enkele gastspelers uit (zie hieronder) en de toevoeging van hoorns aan "Tears, Time, and Ink" duwt het nummer naar Soul-territorium in Muscle Shoals-stijl, terwijl de mariachi trompettert op "I Only Cry When I'm Drinkin' knipoog naar de invloed van Mexicaanse muziek op de Californische countrymuziek. Many Worlds Theory is het vijfde album van de band. Eerdere releases zijn onder meer Ten Golden Hits (2015), Linda (2016), Last Saturday Night (2018) en King George (2019), een eerbetoon aan George Jones met vocalen van andere beroemdheden uit de Bay Area (Maurice Tani, Joe Rut, Val Esway) en pedal steel werk van pionier Bobby Black.

Many Worlds Theory is opgenomen en gemixt door Boisen bij Guerrilla Recording, de studio die hij de afgelopen dertig jaar heeft gerund. Hij masterde het album ook in zijn Headless Buddha Mastering Lab. "Het maken van dit album duurde zes maanden en was de bron van de ergste gevechten die we ooit als band hebben gehad!" gedeelde Rogers. “We vochten over het niveau van de zang, Tony's vioolpartijen, de hoes, noem maar op. Ik denk dat we nu in orde zijn, maar ik denk niet dat we nog genoeg perspectief hebben om met plezier terug te kijken op het maken ervan. Maar het is een verdomd goede plaat.” Marcus voegt eraan toe: “Het opnemen van een album kan stressvol zijn. Het hebben van een vaste opnametechnicus als leadgitarist hield alles meer ontspannen, wat het nemen van meer risico's aanmoedigt. Ik heb echt genoten van het spelen op de nieuwe nummers van Jill, die zich wagen aan verschillende en interessante muzikale richtingen voor de band.

De band nam niet alleen Many Worlds Theory in de studio op, maar ze waagden zich ook weer de wereld in voor optredens. Herinnerend aan hun eerste show na de lock-down-fase (mei 2021), beschrijft Rogers de gepassioneerde relatie tussen artiesten en fans. “Het was op een buitenlocatie die de afgelopen maanden was gemaakt. Onze show was de tweede in een serie (John Doe was de eerste). De zaal was afgeladen vol - een paar honderd gemaskerde mensen. Dit was de eerste show waar de meesten van hen in meer dan een jaar waren geweest. Ze waren net zo uitgehongerd voor livemuziek als wij waren geweest om te spelen. Velen van hen kwamen naderhand bijna in tranen met ons praten. Het was echt ontroerend - een bewijs van livemuziek en die uitwisseling van energie die plaatsvindt tussen artiesten en publiek. Met vocalen die sterk zijn beïnvloed door zangers uit de jaren '70, avontuurlijk gitaarspel, in-the-pocket bas, drums die het geluid aansturen en vioolwerk dat wordt omschreven als "bevattend de hele geschiedenis van de Amerikaanse muziek", brengen Jill Rogers en Crying Time een rijkdom ervaring in optreden en opnemen, en samen produceren ze strak geweven, pittige en energieke sets die de aandacht trekken en het publiek geboeid houden.

In Many Worlds Theory rekt de band de grenzen van de countrymuziek op met complexe tekstuele ideeën en brede akkoordenstructuren, wat het een ruimtelijk en meesterlijk album maakt.